W okresie PRL co prawda istniały samorządy lokalne, ale hierarchicznie podlegały wyższym radom, aż do formalnie najwyższego organu władzy ówczesnej polski - Radzie Państwa. Gminy nie posiadały niezależności finansowej i majątkowej i były zdane jedynie na korzystanie ze środków przydzielanych przez władze wojewódzkie. W 1981 roku istotną rolę w programie "Solidarności" odgrywał postulat zwiększenia kompetencji samorządów pracowniczych i lokalnych. Postulat ten powrócił w ostatnich miesiącach funkcjonowania PRL. Senat RP zajął się tym tematem w lipcu 1989 roku, a nowelizacja konstytucji RP z grudnia 1989 roku dawała możliwość przygotowania reformy samorządowej.
8 marca 1990 roku Sejm przyjął ustawę o samorządzie gminnym. Przewidywała ona wprowadzenie jednostopniowego samorządu terytorialnego. W miejsce rad narodowych utworzono rady gminy o znacznie większych kompetencjach. Kluczowym elementem była ich niezależność finansowa. Nowo wybrane rady powoływały swoje władze wykonawcze - prezydentów miast, burmistrzów oraz wójtów.
27 maja 1990 r. mieszkańcy Polski wybierali składy 2383 rad gmin, 145 rad miejskich w miastach do 40 tys. mieszkańców, 110 rad miejskich w miastach powyżej 40 tys. mieszkańców, 574 rad gminno-miejskich oraz 7 rad dzielnic miasta stołecznego Warszawy. Radnych wybierano w 47 997 okręgach wyborczych (47 254 jednomandatowych i 743 wielomandatowych). W majowych wyborach wzięło udział zaledwie 42 proc. uprawnionych do głosowania.
Więcej na temat wyborów samorządowych w 1990 roku w programie Informacje w środę o godz. 18.00
fot. archiwum
Komentarze
Zobacz także