Wigilia jest radosnym i magicznym czasem wyczekiwania Narodzenia Syna Bożego. I to oczekiwanie na Chrystusa gromadzi przy suto zastawionych stołach całe rodziny. Gody, bo tak mówiono dawniej na naszym terenie, oznaczały dobry czas i niezwykłą uroczystość.
- Boże Narodzenie należy do najbogatszych w tradycji ludowej świąt roku obrzędowego. Składają się na nie zwyczaje wywodzące się jeszcze z czasów pogańskich, na które nałożyły się zwyczaje wywodzące się z tradycji chrześcijańskiej - mówi Ziemowit Niedźwiecki, dyrektor Muzeum Okręgowego w Pile.
Na przełomie XVIII i XIX wieku pojawiła się tradycja dzielenia opłatkiem. Ten symbolizował miłość i pojednanie. Po uroczystej wieczerzy dzielono się nim także z przydomowym inwentarzem. A na stołach musiało być co najmniej 7 potraw, bo taka liczba gwarantowała szczęście. Przed kolacją obowiązywał jednak ścisły post.
Choinka to XIX wieczny zwyczaj zaczerpnięty z protestanckich Niemiec. Wieszano na nich owoce i ozdoby z papieru. Na Krajnie zaś kobiety z dziećmi przygotowywały tzw. podłaźniczki i pająki.
- To były takie konstrukcje, wykonane ręcznie ze słomy, papieru, ozdobne, wiszące żyrandole - opowiada Krzysztof Poznań, regionalista z Towarzystwa Miłośników Łobżenicy.
Ozdoby te wisiały tuż nad wigilijnym stołem i symbolizowały odradzającą się przyrodę. Przy wigilijnym stole nie mogło zabraknąć wolnego miejsca dla zbłąkanego wędrowca. Tym według dawnych wierzeń miała być dusza zmarłego członka rodziny. Nie można zapominać także o religijnym aspekcie Bożego Narodzenia.
