Wystawa Tani Bakum "CiałoNieciało"

Tania Bakum (ur. 1989 r.) multidyscyplinarna artystka z Perejasławia (Ukraina). Pracuje pomiędzy dwoma krajami – Polską i Ukrainą. W swojej praktyce korzysta z fotografii analogowej, performansu, tekstyliów oraz alternatywnych technik druku. Jej twórczość jest ściśle związana z badaniem osobistej i zbiorowej pamięci, międzypokoleniowych traum oraz społecznych tabu. Tania Bakum pracuje na stylu tradycyjnych i nowatorskich technik, starając się wyrazić skomplikowane stany emocjonalne poprzez formy wizualne. Jej proces twórczy koncentruje się na eksperymentowaniu z materiałami, ich niszczeniu oraz transformacji. Metody pracy artystki są bliskie rytualnym praktykom.
W swoich performansach często odwołuje się do materialnej kruchości, delikatności i symboliki takich materiałów jak starożytne tkaniny, szkło, ziemia, mleko i inne. Pomaga to tworzyć konceptualne instalacje, które oddają złożoność i wielowarstwowość kontekstów kulturowych oraz historycznych, które bada. Projekty artystki poruszają także tematy przymusowej migracji, procesów adaptacji, seksualności i śmierci. Ciało w jej pracach często jest przedstawiane jako obiekt oddzielony od tożsamości, co podkreśla rytualny i rzeźbiarski charakter fizycznej formy.
Prezentowała swoje prace na wystawach w całej Europie, w tym na wystawach indywidualnych i zbiorowych w Polsce i Belgii. Była również rezydentką w Centrum Sztuki Współczesnej Łaźnia oraz FUNDACJA MEWKA Bartosh Zimniak w 2022 roku. W trakcie swojej rezydencji w tej ostatniej, stworzyła ciemnię do druku fotografii.

CiałoNieciało to projekt, w którym badane jest ludzkie ciało jako forma rzeźbiarska pozbawiona osobistej tożsamości. Projekt łączy fotografię, performans i instalację przestrzenną, a głównym medium jest cyjanotypia na szkle. To podejście pozwala tworzyć obrazy ciał, które stają się abstrakcyjne i czasem prawie nie do rozpoznania. Ciało traci swoje osobiste cechy i zamienia się w czystą formę. Główną metodą, którą wykorzystuje do tworzenia obrazów, jest cyjanotypia na szkle, która tworzy efekt "nieobecnego" ciała, jednocześnie podkreślając jego obecność w przestrzeni. Ta technika nadaje pracom tajemniczości, ukazując ich kruchość i ulotność, skłaniając widza do zadawania nowych pytań.
Ciało w tym projekcie nie należy do konkretnej osoby. Staje się symbolem wszystkich ciał – uniwersalnym i pozbawionym indywidualnych cech. To czyni je metaforą wspólnego ludzkiego doświadczenia, podkreślając kruchość i przemijalność naszego fizycznego istnienia.

Wstęp wolny.